Marek Kucharczyk – Wieloświaty intymne

Zapraszamy do galerii ZPAF/ Zpafgalery na wystawę Marka Kucharczyka ” Wieloświaty intymne”. Wernisaż wystawy: 3.07. 2025. Ekspozycja wystawy: 3.07 – 31.07 2025. Organizator wystawy: ZPAF OK. Kuratorzy galerii: Danuta Węgiel, Maciej Plewiński. Galeria otwarta: środa – piątek , godz. 14:00 – 18:00 sobota: 12:00 – 16:00. Wystawa współfinansowania ze środków Maista Krakowa.

„Wieloświaty” to cykl prac, w którym rozważam przenikanie, przeplatanie, interferencję i inne formy wzajemnej relacji światów. Światów rozumianych szeroko – od skali kosmicznej po nasz wewnętrzny. Świat ludzi składa się z odrębnych bytów – każdy z nas jest odrębnym światem wypełnionym instynktami, emocjami i myślami. Co za tym idzie, relacje międzyludzkie także można rozpatrywać jako przenikanie się światów. I wreszcie mój własny, introwertyczny świat. Nie otwieram go na oścież, ale uznałem, że warto spróbować nieco fotograficznie go odsłonić. Marek Kucharczyk

Marka Kucharczyka – Wieloświaty intymne

Wystawa Marka Kucharczyka „Wieloświaty intymne”, prezentowana w krakowskiej Galerii ZPAF, jest zaproszeniem do duchowej i intelektualnej podróży. To ekspozycja o wyjątkowej intensywności, która łączy w sobie kilka fundamentalnych kierunków refleksji autora nad złożonością ludzkiego istnienia, relacją człowieka z naturą oraz sposobami poznawania i interpretowania świata. W centrum tej wielowarstwowej narracji znajduje się przenikanie się dwóch sfer: przyrody – określanej jako bios – oraz świata człowieka – anthropos. To zderzenie i współistnienie dwóch porządków staje się punktem wyjścia do rozważań o kondycji współczesnego człowieka, jego miejscu w świecie oraz o czasie jako nieuchronnym i wszechobecnym czynniku przemiany.

Motyw czasu, a wraz z nim pojęcie pamięci, odgrywa w twórczości Kucharczyka rolę kluczową. Szczególnie wyraźnie obecny jest w pracach podejmujących temat relacji międzypokoleniowych – tych subtelnych, często niewidocznych więzi, które łączą nas z przeszłością i przyszłością. Artysta analizuje funkcje pamięci zarówno w kontekście obiektywnym – jako zbioru faktów, obrazów i wspomnień – jak i w wymiarze subiektywnym, emocjonalnym, osobistym. Pojawiają się pytania o tożsamość tych, którzy odeszli: jak długo nasza pamięć będzie w stanie przechować ich osobowości, wizerunki, ich świat wewnętrzny? Czy przetrwają w kolejnych pokoleniach, a jeśli tak – w jakiej formie? Jak nasze wspomnienia wpływają na podejmowane decyzje, na wybory życiowe, na sposób postrzegania siebie i innych? Z drugiej strony, artysta nie unika refleksji nad przyszłością – nad losem tych, którzy dopiero wkraczają w świat pełen niepewności, napięć i przemian. Jak poradzą sobie z jego złożonością? Jakie dziedzictwo im przekazujemy i czy będą w stanie je unieść?

Jednym z najbardziej poruszających elementów wystawy jest projekt ukazujący proces degradacji obrazu – portretu samego autora. Umieszczony na trawie wizerunek fotografowany jest w różnych momentach, w miarę jak poddaje się działaniu czasu i warunków atmosferycznych. Z każdą kolejną odsłoną obraz staje się coraz mniej wyraźny, aż w końcu niemal całkowicie zanika. To swoisty eksperyment artystyczny, w którym portret staje się symbolicznym odpowiednikiem samego twórcy – jego obecności, przemijania, zanikania. Kucharczyk zdaje się w ten sposób oswajać z nieuchronnością przemiany, z poczuciem pustki, które towarzyszy świadomości upływu czasu. Jednocześnie jednak nie ma w tym gestu rozpaczy – raczej pogodzenie się z cyklicznością życia, z jego rytmem i naturalnym biegiem.

Wystawa nie ogranicza się jednak do refleksji nad czasem i pamięcią. Prace Marka Kucharczyka sięgają również wymiaru metafizycznego – momentów, w których możliwe staje się doświadczenie własnego istnienia poza ograniczeniami przestrzeni i czasu. W tych obrazach pojawia się pytanie o to, kim jesteśmy w obliczu nieskończoności, jak wygląda nasza tożsamość, gdy zostaje oderwana od codziennych kontekstów. Szczególnie sugestywna jest fotografia przedstawiająca nagą, drobną postać leżącą pośrodku lasu. Otaczające ją drzewa zdają się nieustannie rosnąć ku górze, potęgując wrażenie malejącej obecności człowieka. Mimo to postać ta wciąż zajmuje centralne miejsce w kompozycji – jakby przypominała o niezbywalnej wartości jednostki, nawet w obliczu ogromu natury i kosmosu.

Opisywane przeze mnie fragmenty ekspozycji są tylko częścią wielowątkowej całości. Układy czarno – białych fotografii i instalacji tworzących ekspozycję zostały starannie przemyślane. Poszczególne elementy łączy dyskretne, osobiste spoiwo narracyjne – subtelna nić przeżyć, wspomnień i przemyśleń autora. Odbiorca nie jest tu biernym widzem – zostaje zaproszony do aktywnego uczestnictwa, do własnych interpretacji, do odkrywania znaczeń ukrytych między obrazami. Każda fotografia, każda instalacja staje się punktem wyjścia do indywidualnej refleksji, do zadania sobie pytań o własne miejsce w świecie, o relacje z innymi, o pamięć i przemijanie. Może stać się osobistą opowieścią o wieloświatach.

Danuta Węgiel

Marek Kucharczyk – członek rzeczywisty Związku Polskich Artystów Fotografików (Okręg Lubelski). Biolog środowiskowy, nauczyciel akademicki, pracujący na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie (profesor uczelni).

Wykorzystuje fotografię w badaniach naukowych jako główny materiał badawczy, w celach dokumentacyjnych i w pracy dydaktycznej. W latach lat 1980-2000 dorobek artystyczny obejmował przede wszystkim fotografię przyrody: roślin i krajobrazu. Lata dwutysięczne to poszukiwanie dróg wyrażania głębokich emocji, czy to poprzez wierny zapis rzeczywistości filtrowany przez osobisty punkt widzenia, czy też balansowanie między przedstawieniem a abstrakcją.

Autor 24 wystaw indywidualnych, m.in. „Faktury, struktury i myśli ulotne”, „Fragmenty większej całości”, „Powidoki”, „Repetycje”, „Wieloświaty”, „Zamyślniki i inne znaki przestankowe”, „Między bios a anthropos”, a także dwóch części „Rozważań nad istotą czasu”. Brał udział w ponad 20 wystawach zbiorowych w kraju i zagranicą. Jego prace znajdują się w zbiorach muzealnych i prywatnych.